زان کوزهٔ می که نیست در وی ضرری
پر کن قدحی بخور بمن ده دگری
زان پیشتر ای صنم که در رهگذری
خاک من و تو کوزه‌کند کوزه‌گری
خیام
* بر کوزه‌گری پریر کردم گذری،
از خاک همی‌نمود هر دَم هنری؛
من دیدم اگر ندید هر بی‌بصری،
خاک پدرم در کف هر کوزه‌گری.
خیام
هان کوزه‌گرا بپای اگر هشیاری
تا چند کنی بر گل مردم خواری
انگشت فریدون و کف کیخسرو
بر چرخ نهاده ای چه می‌پنداری
خیام
در کارگه کوزه‌گری کردم رای
در پایه چرخ دیدم استاد بپای
میکرد دلیر کوزه را دسته و سر
از کله پادشاه و از دست گدای
خیام
گر آمدنم بخود بدی نامدمی
ور نیز شدن بمن بدی کی شدمی
به زان نبدی که اندر این دیر خراب
نه آمدمی نه شدمی نه بدمی
خیام
ای دل تو به ادراکِ معمّا نرسی،
در نکتهٔ زیرکانِ دانا نرسی؛
اینجا ز می و جام بهشتی می‌ساز،
کانجا که بهشت است رسی یا نرسی
خیام
هنگام سپیده دم خروس سحری
دانی که چرا همی کند نوحه گری
یعنی که نمودند در آیینهٔ صبح
کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری
خیام
هنگام صبوح ای صنم فرخ پی
برساز ترانه‌ای و پیش‌آور می
کافکند بخاک صد هزاران جم و کی
این آمدن تیرمه و رفتن دی
خیام
اشعار شاعران معاصر
خیام ,ای ,زان ,کوزه‌گری ,تو ,صنم ,و تو ,کوزه‌گری خیام ,ای صنم ,زان کوزهٔ ,خیام هنگاممنبع
اصلا چرا دروغ،همین پیش پای تو(ناصر حامدی)
از هجوم نغمه ای بشکافت گور مغز من امشب(سهراب سپهری)
بس تازه و ترى چمنآراى كيستى(بابافغانی)
بردی از یادم . دادی بر بادم (پرویز خطیبی)
به پیشگاه خداوند بنده ای بردند(ابوالقاسم حالت)
گر ترا عشوه چنان، شیوه چنین خواهد بود (حلاج)
دیرگاهی است که در این تنهایی (سهراب سپهری)